In 100 jaar tijd is er niet veel veranderd in hoe wij omgaan met een pandemie…..
In maart van het jaar 2020 was het in Nederland stil op de wegen, de vogels waren luid te horen net als het ritselen van de bladeren. De lucht leek wel helderder en de zon scheen volop. Maar het geluid van spelende kinderen, voorbijrazende auto’s, kwebbelende mensen was grotendeels verstomd. We bleven thuis omdat er een virus over de wereld raast.
In september 2020 zijn de aantallen auto’s op de snelweg weer bijna op het niveau ‘normaal’, spelen de kinderen weer op de schoolpleinen en zijn de vogelgeluiden teruggedrongen naar de achtergrond. We blijven niet meer massaal thuis. Sterker nog er is volop discussie en tegengeluiden te horen over de benodigde maatregelen of het virus zelf met demonstratie en helaas geweld aan toe. Dit is niet raar en een menselijke fenomeen wat van alle tijden is.
Wanneer er gevaar dreigt, komen we in een vecht of vlucht stand om dit gevaar te lijf te gaan dan wel te vermijden. Zeker als we het idee hebben dat we dit zelf kunnen. Om besmetting te voorkomen waren we graag bereid om thuis te gaan zitten en afstand te houden. Met het vorderen van de tijd en het voor velen onzichtbare gevaar (immers veel Nederlanders kennen niemand die het covid-19 virus heeft gehad) is de dreiging afgenomen. Bovendien versterkt dit onze neiging tot optimism bias, het idee dat slechte dingen anderen overkomen dan jezelf. “Ik raak toch niet besmet of heb er dan niet veel last van”. In het begin is er veel onzekerheid en angst over de ernst van de ziekte en de kans op besmetting. Maar ook onzekerheid en misinformatie over wat de beste bestrijding van de pandemie is.
Nu in oktober staan we opnieuw voor strengere maatregelen. Frustrerend, helemaal omdat we niet weten voor hoe lang en of het weer gaat helpen. Bovendien is de geldigheid, de noodzakelijkheid van de maatregelen onderdeel van discussie. Sommige vinden de maatregelen erger dan de kwaal. Maar gezien de stijgende cijfers in besmettingen, ziekenhuisopnames en overlijdens zitten we in een tweede golf. En dat kan ook nog even doorgaan, de Spaanse griep (1918-1920) bijvoorbeeld kwam in drie golven.
“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien”